Inez de Brauw schildert grote collages met fragmenten uit woonmagazines. Op panelen die ze rangschikt creëert ze levensgrote kunstmatige interieurs vanuit haar fascinatie voor de transformatie van vormen door de eeuwen heen. 

Hoe is die fascinatie voor transformatie in vormen te zien in je werk? 
Patronen worden steeds gekopieerd. Daardoor vergeet je waar ze vandaan komen. Hun betekenis en gebruik vervaagt en verandert door de tijd heen. Vroeger zat er een enorme ambacht en traditie achter bepaalde vormen, maar hun context is verwaterd. Langzamerhand komen ze steeds verder van hun oorspronkelijke betekenis af te staan en verschijnen bijvoorbeeld op H&M shirts. Ik ben ook geïnteresseerd in het transformatieve element van de materialen die ik gebruik. Voorheen gebruikte ik materialen als gips en Ebru, waarin veel beweging te zien was. Nu schilder ik vooral op panelen: ik maak er eindeloos veel en puzzel die vervolgens op een bepaalde manier in elkaar. Ook zitten er in de werken gezeefdrukt papier waar draden voor zijn gespannen: als je er langs loopt, lijkt het te bewegen.   

Hoe ben je zo geïnteresseerd geraakt in woonmagazines? 
In de interieurwereld, vooral in het goedkopere segment met ketens als Ikea, worden ontzettend veel enquêtes afgenomen om te ontdekken wat mensen willen. Vervolgens maken ze daar een foto van een interieur bij en plaatsen dat in het magazine: dat is dan vervolgens wat mensen gaan willen. Het is de hele tijd een spel tussen dat wat de mensen willen en dat wat in de woonmagazines wordt geplaatst: steeds is daar weer wat verandering in en wordt er een kleine hype of trend aan toegevoegd. Wat ik ook interessant vind aan die woonbladen is dat ik eigenlijk geen idee heb waar mijn spullen vandaan komen. Wat zit er eigenlijk in mijn bank? Ook identificeren mensen zich heel sterk met hun interieur en hun spullen. Ze staan voor een soort tijdbeeld. 

Wat zijn dan interieurvormen of -kleuren die karakteristiek zijn voor onze tijd?
Sowieso de kleur okergeel: dit hoort heel erg bij eclectisch wonen. Daarnaast zijn ‘duurzame’ materialen ook heel populair, zoals rotan, hout en bamboe. Eigenlijk zijn veel van die duurzame dingen ook heel giftig. Daarnaast is gebrek aan privacy in onze woningen ook karakteristiek voor deze tijd. Doordat mensen steeds langer thuis wonen, raakt de woningmarkt overvol en wonen we met meer mensen dan ooit tevoren in één huis. Dit heeft invloed op de manier waarop meubelgiganten hun producten ontwerpen en marketen. Ikea verzon allerlei oplossingen zoals kamerschermen, meubels met veel planken waarop je veel dingen kwijt kan en snuisterijen met patronen zodat je zo je identiteit in je interieur kwijt kan. Het werk ‘Moonlit Isles’ in de tentoonstelling is hierop gebaseerd. 

Wat betekent ‘thuis’ voor jou? Wat is jouw definitie van thuis?
Mijn eigen, persoonlijke definitie van thuis is de plek waar je woont en waar je je veilig voelt en je basis hebt. In het kader van mijn werk definieer ik thuis als een sociaal construct waarin we mensen ontzettend veel dingen willen verkopen.  

Hoe kun je ‘thuis’ ervaren als je niet meer kan zien?  
Ik denk dat het gevoel van thuis als veilige basis blijft. Als je niet zou zien, zou een thuis misschien veel meer gericht zijn op functionele dingen, en minder gericht op de dingen waarnaar je kijkt en waar je je identiteit aan koppelt. Ik associeer licht en verlichting met het gevoel van thuis. Als je niet ziet, hoef je bijvoorbeeld niet het licht aan te doen. Zo merk ik dat mijn eigen associaties met een gezellig huis voornamelijk visueel zijn.  

Wij gingen op bezoek bij het atelier van Inez. Bekijk de video hieronder!