Een interieur met een ziel en een gedachte 

Als we videobellen is achter Vincent Bijlo (56) op de muur iets bijzonders te zien: groene stippen die lijken te zweven. Dat brengt de cabaretier meteen op een mooi verhaal: ‘Ik zit nu in mijn studio en dat behang heb ik speciaal laten maken. Ik wilde in deze ruimte iets unieks, waar geen tweede van bestaat. De groene stippen die je ziet, dat is braille. Maar het is een trompe l’oeil, je ogen worden in de maling genomen. De braille-stippen lijken te zweven, maar het is plat behang en elke stip heeft zijn eigen schaduw gekregen. Ik heb het samen met een vriend van mij, Marcel Koeleman, die vormgever is, bedacht. Iedereen gaat hier meteen aan de muur voelen, maar het is gewoon papier.’  

Putten van woede 
Het is voor Bijlo belangrijk dat er een gedachte van de makers zit achter wat er in zijn huis staat en dat de dingen een ziel hebben. ‘In ons huis hebben mijn vrouw Mariska en ik bijvoorbeeld behang van William Morris, een 19e eeuwse Engelse ontwerper. Dat vinden wij een geweldige man, met zijn arts-and-craftsbeweging. Hij vond dat toegepaste kunst ook kunst was en een plek moest krijgen in huis. En in onze keukentafel bijvoorbeeld zitten de putten van een beker die ik erop gezet heb als ik weer eens kwaad was. Die tafel onthoudt de woede, slaat die herinneringen op. Dat maakt dat je interieur een ziel heeft. Er is dus geen woonconcept, wij zijn zelf het woonconcept. Zo stoot ik altijd mijn been aan de eettafel in de kamer – waar we nooit aan eten trouwens, we eten altijd in de keuken – en tóch moet die tafel er blijven staan. Ik vind dat de meubels en dingen hun plaats hebben verworven in de kamer en wij wonen eromheen.’  

Géén salontafel 
Bijlo bemoeit zich flink met zijn interieur, ondanks zijn visuele beperking. Een salontafel, zo maakte hij al kenbaar aan Mariska vóór ze gingen samenwonen, komt er pertinent niet in. ‘Vreselijke, belachelijke dingen. Altijd op scheenbeenhoogte en je als je erlangs moet, trap je op de tenen van de mensen die op de bank zitten of je zwaait je kont in iemand gezicht… De salontafel is het toppunt van bekrompen burgerlijkheid.’ Zo, dat is eruit. Maar je wil toch je glas ergens neerzetten? ‘Wij hebben kleine bijzettafeltjes, veel leuker. Of we zetten het op de grond. En ja, dan valt het wel eens om, maar dat moet je op de koop toenemen’, aldus Bijlo.  

Warme materialen 
Wat hem betreft moet een interieur vrolijkheid en opgewektheid uitstralen: ‘Ik hou niet van zware, eikenhouten meubels. En al helemaal niet van staal in huis, veel te koud. Ik hou juist van warme materialen. En wat voor mij buitengewoon belangrijk is, is de akoestiek. Een gedempt huis waar het fris is en niet galmt als je de tv aanzet.’ Veel snuisterijen heeft hij niet in huis, alleen in de vensterbank staan wat houten beeldjes. ‘Die zijn in de loop van de tijd blijven hangen. Maar in zo’n vensterbank zit ik ook niet dagelijks te voelen. Alleen als ik op zoek ben naar iets als een oplader. Dan tref ik wel eens dingen aan waarvan ik denk: wat is dit ook alweer?! Dat vraag ik dan. Eigenlijk heel leuk, want het interieur moet mij scherp houden, ik moet kleine uitdaginkjes hebben, zoals die tafel waar ik me aan blijf stoten.’  

Meer informatie over Vincent Bijlo is te vinden op vincentbijlo.com.