“De beelden van de moord op George Floyd doen nog steeds pijn, tot op de dag van vandaag,” zegt Florian. “Maar ik heb mezelf verplicht om iedere seconde te bekijken. De woorden en zinnen voor het gedicht kwamen vanzelf, omdat ik me emotioneel in de situatie verplaatste. Onze projecten gaan meestal over ongelijkheid in de wereld, maar de Black Lives Matter-movement gaf ons de kracht om ons niet in te houden met onze kunst.”

Rossel liet zich bij de visuals leiden door de woorden van Florian. “Maar de compositie van onze spoken word animaties ligt bij mij,” legt hij uit. “Ik verbind geluid en woorden met beelden die je meenemen van het ene woord naar het ander, waar vorm en kleur maar ook timing en spacing een intrinsieke relatie hebben. Een verandering in bijvoorbeeld framerate of kleurenpalette houden de aandacht van de kijker vast.” Rossel hoopt dat bezoekers van Why The Caged Birds Sing tijd nemen voor reflectie. “Hoe verhoud jij je tot de protestborden aan de muur, Iris Kensmil’s illustratie of Airisch’s fotobewerking? Heb je Negerwijn af kunnen kijken of werd het te intens? Ik hoop dat de bezoekers zich open willen stellen tijdens de tentoonstelling, want er zijn generaties van zwarte stemmen aan het woord.” Florian en Rossel willen met hun kunst de wereld meer toegankelijk maken, voor zichzelf maar ook voor anderen door hun kunst met de wereld te delen. Want, zo zegt Rossel: “Black Lives Matter is niet onze identiteit maar wel onze realiteit. We willen hetzelfde als wat een witte kunstenaar veroorloofd wordt. De ruimte om ons comfortabel en zonder inkleuring verder te ontwikkelen.” Florian beaamt dat: “Er is voor de positie van zwarte kunstenaars in Nederland zeker ruimte voor verbetering. Als zwarte man of vrouw moet je altijd dubbel zo hard werken om ergens te komen en je wordt vaak dubbel zo hard gestraft als je een fout maakt. Dat is voor zwarte kunstenaars net zo. We doen ons best om onze plek in die grote kunstwereld te vinden, vanwege de belangrijke boodschap. Die moet gedeeld en besproken worden.”

In de media worden Florian, Rossel en ook Fabrice al wereldverbeteraars bestempeld. Een mooie omschrijving, vinden de heren die daar ook trots op zijn, al komt het al wat vroeg in hun carrière. “De wereld verbeteren doe je ook niet alleen,” zegt Rossel. “Het is mooi dat we met onze kunst een dialoog op kunnen wekken. Als mensen zich in ons perspectief verbieden, kunnen ze ons ook beter begrijpen.” Florian is hoopvol dat de wereld daadwerkelijk een beetje beter zal worden. “Tijdens de demonstratie kwamen zoveel etniciteit bij elkaar om samen tegen racisme te protesteren. Dat was erg mooi om te zien. Maar eerlijk is eerlijk, het doet me pijn dat we anno 2020 nog steeds de Black Lives Matter-movement hebben. Dat zou niet nodig moeten zijn.”