“In mijn werk, als beeldend kunstenaar, gespreksleider of curator, wil ik mensen mijn droomwereld laten zien. Een wereld waarin we ons hebben vrijgevochten van de hokjes en labels die ons verdelen en beperken. Zo ben ik ook opgevoed, door mijn Ghanese vader: hij wilde heel sterk dat ik mezelf ontwikkelde, en me niet klakkeloos aanpaste aan de regels en meningen van anderen in Nederland. Ik ben niet dertien in een dozijn. Geen eenheidsworst. Daardoor heb ik mijn status als buitenstaander omarmd. Ik wilde er niet bijhoren, maar iets nieuws creëren samen met andere biculturele Nederlanders. Nee, daar was nog iedereen klaar voor, maar dat heb ik nooit op mezelf betrokken. En dat gun ik iedereen.

Een diverse en inclusieve samenleving zit ‘m niet alleen in nu meer kleur laten zien, in de media of in musea, omdat het actueel is. Echte inclusiviteit is de geschiedenis kennen, en die erkennen. Zo werd op de Radboud Universiteit het college World History of Art gegeven. Maar omdat er alleen Europese en Amerikaanse kunst werd besproken, hebben ze de naam aangepast. Nu heet het Western History of Art. Maar dan moet je je afvragen waarom er geen Afrikaanse of Aziatische kunst aan bod is gekomen, en ook wat hun definitie van Westers is. Zwarte Nederlanders dragen al generaties bij aan de groei en ontwikkeling van Nederland, op bijvoorbeeld het gebied van wetenschap, het bedrijfsleven en kunst. Sterker nog, mensen van kleur hebben het fundament van de welvaart van Nederland gebouwd. Denk aan onder andere Indonesië, Papua, West Afrika, Zuid Afrika en Suriname. Maar waar komt onze kennis, kracht en inspiratie vandaan? Waar liggen de wortels van die ideeën? Deels in Afrika. Daarom verwerk ik graag gestolen Afrikaanse kunst in mijn werk. Als kunstenaar krijg ik toegang tot depots waar deze kunst is opgeslagen. Het gaat om zoveel werken, er is in musea geen plek om alles tentoon te stellen. Daarom teken ik de kunstwerken, zodat ze door meer mensen gezien worden. Deze kunst zegt zoveel over hoe we als gemeenschap aankijken tegen zorgen, samen zijn en spiritualiteit.

Ook mijn video C’est l’epoch gaat over die gestolen kunstwerken. ‘Breng ze naar een barbershop, dan zorgen zij er wel voor dat de kunst weer in Afrika komt,’ stel ik daarin. Een grapje natuurlijk, maar ja… Ik vind het een interessante discussie nu; wat te doen met Afrikaanse gestolen kunst? Het stoort me dat het zo’n wetenschappelijke, politieke discussie is. Het is geen inclusief gesprek, maar er wordt door anderen bepaald hoe, wanneer en welke kunst aan wie terug wordt gegeven. Ook bestaat de kans dat de Nederlandse politiek de Afrikaanse kunst als diplomatiek machtsmiddel gebruikt. Misschien zelfs voorwaarden aan een land stelt: “Jullie krijgen de kunst alleen terug, als…” En dat is niet correct. In een ideaal Nederland komen er meer zwarte instanties, tot en met academisch niveau, die geen stoel aan tafel maar een eigen tafel krijgen. Om zo met andere tafels op gelijke voet samen TE werken. Zo kunnen zwarte belangen beter behartigd worden. Dat is gelijkwaardigheid en inclusiviteit voor mij. Ja, vooralsnog blijft het een droom maar ik sluit niet uit dat die op een dag werkelijkheid wordt.”